سایت فدراسیون هندبال یک مطلب زیبا نوشت

 من و تنهایی یک توپ

قصه پر فرازو نشیب هندبال ایران

این روزها دلم میخواهد از دوستی ها و رفتارهای حرفه ای در هندبال سخن بگویم و حرف بزنم. این روزها، روزهای ترانه و اندوه نیست . روزهای با هم بودن می تونه باشه. گاهی فکر اینکه امروز هندبال چرا به این شکل درآمده فکر رو هم آزرده می کنه . این روزها همه هندبالیها دلشان برای موفقیت تیمهای مختلف ملی تنگ شده. این روزها همه جامعه هندبال منتظر بازیهای آسیایی هستند تا یه بار دیگه بچه ها مثل دو دوره قبل روی سکو برند.این روزها روزهای تسویه حسابهای شخصی نیست.این روزها روزهای فدراسیون یا یه باشگاه خاص نیست.این روزها برای هندبالیهاست و باید به کام اونها باشه.این روزها دیگه برنخواهد گشت.چه خوبه که عداوت ها و کینه ها رو کنار بزاریم و  فکرامون روی هم که چه بکنیم . این روزها میتونست روزهای خوبی باشه اما گاهی بعضی غفلتهای جبران ناپذیر دیگه راه برگشتی برای بعضی  از ماها باقی نمیزاره.و فقط خاطرات تلخ و قصه های تلخ تر.......هندبال نیاز به پادرمیونی داره .... اونم با یه کمی گذشت...

در آخر این روزها چیزی که بیشتر نمود پیدا میکنه من و تنهایی یک نوپ وسط سالن هندباله ....توپ هندبال رو دریابیم که هندبال تنها نمونه.